Als we kijken naar hoe een normale bank hier normaal gesproken mee omgaat, zien we het principe van het grootboek (een ledger) terug. Transacties - stortingen, betalingen, opnames en ontvangsten - worden allemaal centraal in een grootboek opgeschreven en blijven daar goed bewaard. De bank heeft daarmee een overzicht van alle geldstromen en garandeert jou daarbij dat jouw saldo op basis van het grootboek ook echt aan jou toebehoort. Dit is een veilige en overzichtelijke gedachte voor jezelf en voor anderen.
Vertrouwen
Maar hoe kan dat dan vertrouwd gebeuren zonder zo’n bank? Want als niemand je bezit (of schuld) centraal bewaart, kun je er dan wel op vertrouwen dat iemand anders (een peer) zo meteen echt geld heeft om jou te betalen of dat iemand anders echt iets zal leveren nadat jij hem betaald hebt?
Het antwoord hierop bestaat uit meerdere stappen:
- De creatie van een blockchain waarin alle transacties in blocks, digitaal ondertekend, worden vastgelegd, zodat die daarna niet meer zomaar te wijzigen zijn.
Een ledger op basis van hashes dus, die de complete historie van alle transacties bevat, waarvan we weten dat ze kloppen en waarmee we kunnen verifiëren of iemand die een volgende transactie wil doen daar (nog) wel de middelen voor heeft. - De creatie van een groot aantal kopieën (nodes in een peer-to-peer netwerk) van zo’n blockchain (ledger) voor een ongelimiteerd aantal anonieme gebruikers (de peers). Daarin kennen alle nodes dezelfde, complete transactiegeschiedenis (omvang, tijdstip, nodes).
Een distributed legder dus. - De aanmaak van digitale encryptie-sleutels (private keys en public keys), gebruikt voor decentrale goedkeuring en afhandeling van transacties (oftewel betalingen en ontvangsten) tussen nodes.
Het wegvallen van de noodzaak van controlerende tussenpersonen, die de transactierecords centraal beheren of controleren: banken, overheden, accountants, notarissen.